Drogi kapitanie Grzegorzu Richter,

poproszono mnie, co oczywiście uważam za ogromne wyróżnienie, abym napisała w imieniu klubowiczów o Tobie kilka słów w formie wspomnień zanim zacznę chce zaznaczyć że zaszczytem dla mnie jest to że należałam do Twojej Załogi.

W czasach gdy ludzie po nocach słuchali radia Wolna Europa i radia Luxembourg, a granice były zamknięte szczelne jak butelka, Ty zawsze wiedziałeś jak tę butelkę odkorkować i wydostać się na świat. Byleś w wielu miejscach i portach. Piłeś z Asią drinki na Kubie, a potem gdy wracałeś godzinami słuchaliśmy opowieści: o Twoim pierwszym ananasie na Zawiszy, kokosach na wyspach Tonga, o Santa Cruz, San Salwador, Bora Bora, Tahiti, Kapa, Tana, Fidżi, Samoa... WYBACZ ale wszystkich nie wymienimy. Zarażeni Twoją pasją zabieraliśmy w czasie wakacji rodziny na rejsy i zmuszaliśmy je do fizycznej pracy na pokładzie, kiedy inni w tym czasie wylegiwali się na plaży. W zimie spędzałeś wszystkich jak owce do drewnianej szopy na Słowacji. Na nartach jeździliśmy nocą, bo w dzień wszyscy spali po Twoich nocnych seansach, w czasie których oglądaliśmy setki slajdów z Twoich wypraw. Pokazywałeś wyspy, na których faceci ubierali się jak kobiety. Opowiadałeś sprośne historie i kawały. Nasze dzieci dojrzewały przy Twoich opowieściach w przyspieszonym tempie i dowiadywały się, że świat jest na wyciągnięcie ręki i dla wszystkich. Mówiłeś im, że Ameryka jest sto lat za murzynami, a Polska ma tysiącletnią historię, że nie jesteśmy gorsi od innych, a przeciwnie o wiele zdolniejsi. Na koniec przekazałeś im nieuleczalną chorobę zwaną pasją żeglarską. Gdy otwarto granice wyfrunęły z gniazda tak szybko, że niektórzy nie zdążyli zamknąć za sobą drzwi.